Αξιολόγηση και θεραπεία της οξείας απόρριψης στα νεφρικά αλλομοσχεύματα

Η πρόοδος στην ανοσοκατασταλτική θεραπεία βελτίωσε δραστικά τα ποσοστά οξείας απόρριψης σε αποδέκτες μεταμόσχευσης νεφρού τις τελευταίες πέντε δεκαετίες. Ωστόσο, θα πρέπει να παραμείνει υψηλό σε οποιαδήποτε διαφορική διάγνωση ανεξήγητης δυσλειτουργίας μοσχεύματος λόγω της πιθανής αρνητικής επίδρασης στη μακροζωία του μοσχεύματος. Η κατανόηση των παραγόντων κινδύνου πριν και μετά τη μεταμόσχευση για οξεία απόρριψη μπορεί να βοηθήσει στην εκτίμηση της πιθανότητας βλάβης του ανοσολογικού μοσχεύματος και η ακριβής αναγνώριση του τύπου και της σοβαρότητας της οξείας απόρριψης θα καθοδηγήσει την κατάλληλη θεραπεία. Η βιοψία ιστών παραμένει το χρυσό πρότυπο για την αξιολόγηση της ανοσολογικής βλάβης του μοσχεύματος και ο ιστολογικός ορισμός της οξείας απόρριψης έχει εξελιχθεί τα τελευταία χρόνια. Τα ενδοφλέβια στεροειδή και η εξάντληση των Τ κυττάρων παραμένουν η συνήθης θεραπεία για απόρριψη μέσω Τ κυττάρων και είναι αποτελεσματικά στην αντιστροφή των περισσότερων περιπτώσεων. Η ανταλλαγή πλάσματος και η ενδοφλέβια Ig, με ή χωρίς ριτουξιμάμπη, χρησιμοποιούνται συχνότερα για τη θεραπεία της απόρριψης μέσω των αντισωμάτων και αρκετοί νεότεροι παράγοντες έχουν πρόσφατα διερευνηθεί για σοβαρές περιπτώσεις. Αυτή η ανασκόπηση στοχεύει στο να παράσχει στον γενικό νεφρολόγο που φροντίζει τους αποδέκτες μοσχεύματος μια προσέγγιση στην αξιολόγηση του ανοσολογικού κινδύνου και μια σύνοψη των πρόσφατων εξελίξεων στη διάγνωση και τη θεραπεία της οξείας απόρριψης μοσχευμάτων.